به نام تنها معیار عدالت »
قانون اول زندگی: تنها تو حق زندگی داری و بهترین ها فقط باید برای تو باشه!!!
قانون دوم زندگی: هر فقیر بیچاره و در راه مانده ای رو که دیدی فقط بهش نگاه کنی و بگی آخی طفلکی و بعد بری!!!
قانون سوم زندگی: به من چه که فلانی به نون شبش هم محتاجه من که مسئول نون شب مردم نیستم!!!
هیچکس فکر نکرد
که در آبادی ویران شده دیگر نان نیست
وهمه مردم شهر بانگ برداشته اند
که چرا سیمان نیست!!!
وکسی فکر نکرد که چرا ایمان نیست؟؟؟
وزمانی شده است
که به غیر از انسان هیچ چیز ارزان نیست!!!
ما توی جامعه ای یا فراتر توی کره ای زندگی می کنیم که به قول خیلی ها باید چشم و گوشمون بسته باشه چند روز پیش عکسی رو دیدم که خیلی فکرم رو به خودش مشغول کرد،بچه ای بود که داشت توی سطل آشغال یه رستوران دنبال غذا می گشت تا شکمش رو سیر کنه...جای دوری نباید رفت اون عکس مال همین ایران خودمون اون بچه هم وطن ما بود که اون جوری به خاطر پیدا کردن غذا تلاش می کرد جدا از این عکس هر کدوم از ما هر ساعتی از شبانه روز که بیرون بریم چنین صحنه هایی رو توی گوشه و کنار شهرمون به راحتی میتونیم ببینیم...
وقتی توی خیابونای شهر قدم بزنی ،همه نوع آدم می بینی،خوش تیپ،ژنده پوش...انواع ماشینو می بینی ازبی ام و گرفته تا ژیان... اینا می تونه چی رو بگه؟؟؟جز نبود یه نظام عادلانه طبقاتی جز مرگ انسانیت... ما توی یه کشور اسلامی زندگی می کنیم کشوری که همه نوع حکومت رو در خودش دیده ما می گیم مسلمان از یه سوراخ دوبار گزیده نمی شه پس چرا دوباره داریم بر می گردیم به همون حکومت اولیه که بهترین چیزا مال کله گنده ها بود و بدبختی و فلاکتش مال ما پایینی ها...
اصلا جدا از اسلام و مسلمون بودن یا نبودنمون انسانیتی که به خاطرش خلیفه پروردگار شدیم کجاست ؟؟ کدوم خلیفه ای اینچنین حکمی بر اساس بی عدالتی میکنه ؟؟؟ پس اون وجدانی که حکم قاضی رو داره کجاست ؟؟ نکنه واقعا کور و کر و لال شدیم ؟؟؟
آدمیت به کجا رفته؟ کجا رفته شرف؟ کو حقیت؟ ز چه رو مرده؟ چرا رفته به خواب؟
آب را گل نکنیم
در فرودست انگار ، کفتری میخورد آب
یا که در بیشه ای دور سیره ای پر میشوید
یا در آبادی کوزه ای پر میگردد
آب را گل نکنیم
شاید این آب روان ، میرود پای سپیداری ، تا فرو شوید اندوه دلی .
دست درویشی شاید ، نان خشکیده فرو برده در آب .
میدونم که به تنهایی نمیتونیم این دریای گل آلود شده را صاف و ماهتابی کنیم ولی حداقل میتونیم موقع رد شدن از این آب طوری قدم برداریم که دل کوچیک پرستوی تشنه نلرزه
شاید ما مثل مولا علی نتونیم بهترین چیزامونو به دیگران بدیم ولی حداقل یکم از خواسته های خودمونو کمتر کنیم تا خواسته های کوچیک دیگران برآورده بشه
چیزی که تو الان بهش نیاز نداری شاید مهمترین نیاز یه کودک ، یا یک خانواده باشه و دیدن لبخند و شادی اونا بهترین مزد و پاداش برای توست
موضوع این متن و ساختمان اصلی متن توسط دوست عزیزم آرزو جان تهیه شده بود و از این به بعد در نوشتن متن ها بهمون کمک میکنه سایر دوستان هم اگه مایل هستن میتونن مطالبشونو برامون میل کنن تا با نام خودشون توی وبلاگ بذاریم به خاطر همین تصمیم گرفتیم که نام نویسندگان وبلاگ به دو صورت باشه یکی آدم برفی ها که ترکیبی از مطالب شما دوستان از جمله آرزو جان هست و یکی هم همین دختر برفی و پسر برفی
مطلب بعدیو میخوایم درباره عدالت خداوند در مورد فقر بنویسیم خوشحال میشیم که کمکمون کنید .
